Шайба һуғыу, туптар тибеү,
Бер ҡабындыҡ, бер һүндек.
Тыуған ауылым, тыуған яғым
Мин бөгөн дә шиғыр яҙам әле,
Бәхетемдең сафлы минуттары
Балҡып тора ғаиләм хаҡына.
Күңелдәрем тулып китте шул саҡ,
Бәхеттәрем тағын өҫтәлде бит,
Аҡ ҡағыҙҙа юлдар һалғанда.
Юҡ ҡына бит, бер нимә лә түгел,
Ҡәләм, ҡағыҙ, күңелем уйҙары.
Ә шатлығым! Бер ҙә эсемә һыймай,
Ҡосаҡларҙай булдым донъяны.
Хәҙер инде миңә нимә кәрәк?
Йәшәлгән дә кеүек был ғүмер.
Иҫән генә булайыҡ һәммәбеҙ ҙә.
Тыныс ҡына торһон был күңел.
Шаяртырға уйлап ҡуйған инем,
Ейәндәрем төшөнөп бөтмәҫ тип.
Яуаптары таң ҡалдырҙы мине,
Һәр һүҙҙәре тос һәм хикмәтле.
Этләшеп тә китәм улар менән,
Бала саҡҡа ҡайтҡан шикелле.
Һикереп тә сабам, дүрт аяҡлап йөрөйөм,
«Пландарҙы беҙгә һөйлә әле,
Ни эшләйбеҙ бөгөн, ҡартатай», -
Тиеп улар минең һушты ала,
Улар менән мине бәхет ҡаға,
Түҙһәң түҙ, ти, йәки китәм, ти.
Ҡайҙа барайым. Гел йылмайып торам,
Баҫып ҡына серем итәм мин.