Игеҙәктәрҙең уңышы ла игеҙ

– Уҡытыусы булыу – беҙҙең бала саҡ хыялыбыҙ, – ти Зилиә. – Әхирәттәребеҙ менән бәләкәй саҡтан уҡытыусы булып уйнай торғайныҡ. Һәм бала саҡтағы хыялыбыҙҙы тормошҡа ашырыу өсөн Стәрлетамаҡ ҡалаһына уҡыр­ға килдек. Был йәһәттән беҙгә бер туған ағайыбыҙ Эрнис өлгө булып тора. Ул да тарих уҡытыусыһы. Норильск ҡала­һында йәшәй, шунда эшләй. Уҡырға ингәндә үтә ныҡ ауырлыҡтар осраманы. Бары тик яңы ҡалаға, уҡыу йортона, ятаҡҡа өйрәнеп китеүе генә ауыр булды. Әммә ваҡыт үтеү менән барыһы ла яйға һалынды. Үкенеүҙәр бөтөнләй ҙә булманы, тип әйтә алмайым. Ауыр саҡтарҙа үкенеп тә ҡуя торғайныҡ. Әммә тап ошо уҡыу йортонда белем алы­уыбыҙға бик шатбыҙ.

Ауырлыҡтар үтә лә китә ул, барыһы ла ваҡытлыса, тип иҫәпләгән игеҙәктәр бәләкәй саҡтан теремек, бер урында тыныс ҡына ултыра белмәгән тиктормаҫ булған. Ата-әсәләре нисек өлгөргәндер инде улар­ҙы ҡарап-ҡа­рауыллап. Әле бер кескәй балаға баш булыуы ҡыйын, ә ике тиктормаҫҡа?! Ни ҡыл­һалар ҙа, ни эшләһәләр ҙә, ата-әсә артыҡ көймәй, кире­һенсә, һәр шуҡлыҡ­тарына, көндән-көн артҡан яңы һө­нәрҙәренә һөйөнөп, яратып-һөйөп кенә үҫтер­гәндәр ҡыҙ­сыҡтарын. Мәк­тәпкә бар­ғас, игеҙәктәр ихласлап, тырышып уҡырға керешә, өйгә эш эшләргә яраталар, хатта китап-дәф­тәрҙәрҙе, ҡәләм-ручкалар ятҡан пеналды портфелгә тултырыу ҙа уларға оло кинәнес бирә. Үҫә килә, батырайып, үҙ көстәренә ышаныстары артҡан ҡыҙҙар мәктәп тормошо менән ҡайнап йәшәй. Район, республика кимә­лендәге төрлө олимпиадала, шиғыр һөйләү конкурстарында ҡатнашып, призлы урындар алалар, мәктәптә үткән сараларҙың алмаштыр­ғыһыҙ алып барыусыһы булып та танылалар. Балаларының уңыш­тарына үҙҙәренекенән бы­лайыраҡ ҡыуанған ата-әсә уларҙы һәр саҡ дәртләндереп, хуплап, илһамландырып тора, нимәгә тотонһалар ҙа, уларға иң ныҡлы терәк, аҡыллы кәңәшсе, ярҙамсы була.

– Беҙҙең тормошобоҙҙа атай-әсәйебеҙҙең роле бик ҙур, – ти Зилиә. – Әле лә улар­ҙың ярҙамын, йылыһын тойоп йәшәйбеҙ. Улар – беҙҙең йәшәүебеҙҙең мә­ғәнәһе. Ата­йыбыҙ Роберт Шәрифйән улы Хәйбулла районының Мәмбәт ауылында тыуып үҫкән. Хә­ҙерге ваҡытта мәктәптә ҡа­рауылсы булып эшләй. Әсә­йебеҙ Зөлхизә Әхмәт ҡыҙы сығышы менән Бөрйән райо­нының Әбдел­мәмбәт ауылынан. Оҙаҡ йылдар Мәмбәт ауылында балалар баҡсаһында эшләп, хаҡлы ялға сыҡты. Әсәйебеҙ эшһөйәр, изге күңелле, аралашыуҙа ябай. Атайыбыҙ эшсән, алсаҡ, шаян, һәр ваҡыт үҙ һүҙендә тора. Тап уларҙың иң яҡшы сифаттары беҙгә күскәндер. Сөнки атай-әсәйебеҙ беҙҙе үҙ өлгөһөндә тәрбиәләне.

Игеҙәктәр булһаҡ та, тышҡы ҡиәфәтебеҙ генә түгел, хол­ҡобоҙ ҙа бөтөнләй оҡша­маған. Беребеҙ тыныс булһа, икен­себеҙ ҡыйыуыраҡ.

Бәләкәйҙән бер иштән кейенергә яратабыҙ. Һәм күп кенә кеше беҙҙең кейе­мебеҙгә ҡарап ҡына игеҙәк икәнебеҙҙе аңлай. Бөтә көсөбөҙҙө әлеге ваҡытта уҡыуға һалһаҡ та, буш ваҡытыбыҙҙы нисек булһа ла файҙалы үткәрергә тыры­ша­быҙ. Төрлө концертҡа, спек­таклдәргә йөрөргә, яңы кеше­ләр менән танышып, ара­лашырға яратабыҙ. Ҡыҙ­ғанысҡа ҡаршы, мәктәп йыл­дарындағы әхирәттәребеҙ менән дуҫлығыбыҙ өҙөлдө. Әммә беҙгә юғары уҡыу йорто ысын дуҫтар бүләк итте. Алина Сәлихова, Айзилә Мостафина, Гөлнәзирә Ишкинина менән уҡырға килгәс тә танышып, дуҫлашып киттек. Дуҫлы­ғыбыҙға бишенсе йыл. Улар – беҙҙең өсөн бик яҡын, ҡәҙерле кешеләр. Тоғро, ышаныслы әхирәттәребеҙ менән дуҫ­лығыбыҙ артабан да дауам итер, киләсәктә лә бер-бере­беҙгә иптәш, серҙәш, терәк булырбыҙ, тип ышанабыҙ. Әлбиттә, тормошта гел генә ал да гөл булып тормай, ҡайһы саҡ күңелһеҙ ваҡиғаларға ла тарыйһың. Ләкин беҙ уларҙы шунда уҡ оноторға тырыша­быҙ, сөнки күңелде яман­һыулатып, бор­солоуҙарға кү­ме­леүҙән фәтүә юҡ. Әсәйебеҙ йыш ҡына: “Йән биргәнгә йүн бирә”, – тип әйтергә ярата. Һәм был һүҙҙәр беҙҙең дә тел осонда ғына.

Наҙлы, хисле Зилиә менән Гөлиәнең тормош девизы үтә үткер, ҡыйыу яңғырай: көрә­шеп үткәр ҡыҫҡа ғүмереңде, тип йәшәй улар. Һылыуҙарҙың ошо ҡыҫҡа ғына, күҙ асып йомғансы үткән ғүмерҙең тәмен, ҡәҙерен белеп, тормош һынауҙарына бирешмәй, һәр бер көндән йәм табып йәшәргә ынтылышы тик хуплауға лайыҡ.