– Оҙаҡ та йөрөгән кеүек булмағайным, ҡайһы арала килеп ятып, йоҡлап та китте икән? Кеше йөрөгәне лә тойолмағайны, – тип иҫе китте. Карауатының бер яғынан икенсеһенә ҡараны, аптыраны. Карауатта ятҡан ирҙе уятырға ла ҡурҡты:
– Йә аҡылға еңелерәк кеше булыр. Ә, бәлки, урамдан берәй берәҙәк кереп ятҡандыр, – тигән ҡурҡыныс уйҙар үтте уның башынан. Йоҡо күлдәгенән генә, өшөй ҙә башланы.
– Төнө буйы былай тороп булмай бит инде. Уятып сығарып ебәрергә кәрәк был кешене, – тип, аяғынан аҡрын ғына һелкетеп ҡараны. Ә ул уянырға ла уйламаны, икенсе яғына боролоп ятты. Вәсилә тамам аптыраны, асыуы килде.
– Ни эшләп үҙемдең карауатымда ятҡан кешенән ҡурҡып торам әле? – тип, бөтә батырлығын йыйып, теге кешене һелкетергә тотондо. Ныҡ ҡына һелкеткәс теге кеше уянды ла:
– Һиңә нәмә кәрәк? – тип ҡырыҫ ҡына һораны.
– Бына һиңә кәрәк булһа! Үҙемдең урыныма үҙем ята алмайым! Етмәһә, екерә, – тип уйланы ла киҫкен тауыш менән:
– Тороғоҙ! Төшөгөҙ карауаттан! – тип бойорҙо. Ә кеше ҡуҙғалырға ла уйламаны. Вәсиләнең тамам асыуы ҡабарҙы. Ул, күрһәтәйем әле күрмәгәнеңде, хәҙер барыһын да аяҡҡа баҫтырам, тип уйлап:
– Ҡарауыл! – тип ҡысҡырып, утты яҡтыртып ебәрҙе.
Бәй, бөтә карауаттарға ла ирҙәр кереп теҙелешеп ятҡан, ә ҡатындар ҡайҙа икән? “Әллә төш күрәмме?” – тип үҙен семетеп алды Вәсилә.
“Юҡ, төш түгел! Барып шәфҡәт туташын уятырға кәрәк!” – тип тиҙерәк палатанан сығып китте. Сыҡһа, эргәләге палатаның ишеге ярым асыҡ.
Бәй! Бына бит уның палатаһы. Вәсилә йүгереп барып керҙе. Уның урыны буп-буш, бер кем дә юҡ. Ул, күреп ҡалмаһындар тип, тиҙерәк үҙенең урынына барып ятты. Эй, ҡайһылай оятҡа ҡалды... Башҡортостан гәзитенән.