Әсә йөрәге

– Юҡ, балам, юҡ, һине урманды үткәртмәй боролмайым, – тип, һаман атлауын дауам итте. Алдағы теге ир һыны нисек көтмәгәндә барлыҡҡа килде, шулай уҡ ҡапыл ғына юҡ булды ла ҡуйҙы. Әллә мал-тыуарын эҙләп йөрөгән берәй ауыл кешеһе булдымы икән? Көҙ көнө мал-тыуар шулай ҡайтмай, хужаларын маҙаһыҙлап ала. Айырыуса һыйырға быҙауы ҡушылып алһа, ҡайтыр юлдарын оноталар...
Ҡыҙ:
– Әсәй, ярай, оҙаттың бит инде, яҡты күҙҙә һин дә урманды үтеп өлгөр, әтеү һинең өсөн борсоласаҡмын, – тип әсәһен кире борорға тырышты.
Шул ваҡыт ауыл яғынан йөк машинаһы күренде. Ҡыҙ атаһының машинаһын, күрмәһә лә, тауышынан танып тора. Тик был ул түгел ине. Йәйәүлеләр эргәһенә еткәс, машина туҡтаны. Кузовында алты-ете һунарсы, һалам түшәлгән иҙәнгә ҡырын төшөп ятып алғандар ҙа кәрт һуғалар. Юлсыларҙы күргәс:
– Әйҙәгеҙ, әйҙә, әтеү поезға һуңлайһығыҙ! – тип, әсә менән ҡыҙҙы ултырырға саҡырҙылар. Ҡыҙ һаман да:
– Әсәй, йә бар инде ҡайт, ана, станция ла күренеп ята, – тине.
– Юҡ, балам, был тиклем ирҙәр араһына, ни йөрәк менән яңғыҙыңды ултыртып ебәрәйем, – тип, кузовҡа, ҡыҙы эргәһенә менеп ултырҙы. Һунарсыларҙың берәүһе:
– Апай, борсолма ҡыҙың өсөн, һәйбәт итеп алып барып еткерербеҙ, – тиһә лә,
– Юҡ инде, бында килеп еткәс, барып етеп ҡайтам, – тип, ултырған урынынан ҡуҙғалманы.
Станцияға бик тиҙ килеп еттеләр. Олпат кәүҙәле, оло йәштәге һунарсы, әсә менән ҡыҙға кузовтан төшөргә ярҙам итеп:
– Апай, был ҡараңғыла ҡурҡмайынса нисек ауылыңа ҡайтып етәрһең икән? – тине борсолоп.
Нисектең алдына төшөп алам да, йүгереп, һә тигәнсе ҡайтып етәм. Мин ни йөрөмәгән кеше түгел дә, – тине, эсендәге бер аҙ ҡурҡыуын усына йомоп. Ә ҡыҙ өндәшмәне, сөнки ул үҙе лә шул турала уйлап, эстән ут яна ине.
Күп тә тормай, поезд килде. Ҡыҙ вагонға менеү менән тәҙрәгә ҡапланып, әле генә ауылы яғына, ҡараңғылыҡҡа инеп киткән әсәһенең һынын эҙләне... Көҙ ҡараһына энә менән төртһәң дә, бер нәмә лә күренмәй. Ҡыҙҙың йөрәге жыу итеп китте. Башына, әллә үҙем генә төшөп ҡалайыммы икән, тигән уй ҙа килде. Вагонға инеп, сумкаһын алып, сығыу яғына ыңғайланы. Тәҙрәгә йәнә күҙ һалды. Ауыл яғынан елеп килгән машина фары яҡтыһында ҡыҙ ҡулын һелтәп ҡыҙыу-ҡыҙыу атлаған әсәһенең шәүләһен шәйләп алды. Был атаһының машинаһы ине. Ҡыҙ уны шунда уҡ таныны.
– Атай, атаҡайым, Аллаҡайым минең, мең рәхмәт һеҙгә! – тип, ҡыҙҙың йөрәге шатлығынан күкрәген ярып сығырҙай булып дөпөлдәп типте һәм күҙҙәренән шатлыҡ йәштәре бәреп сыҡты. Поезд яйлап ҡына ҡуҙғалып китте. Машина әсәһе тәңгәленә еткәс, туҡтаны. Ниһайәт, ҡыҙ еңел һулап, вагонға инеп, буш урынға ултырҙы.
Был хәл ҡырҡ йыл тирәһе элек булһа ла, ҡыҙ уны кисәгеләй хәтерләй. Күҙҙәренә, әле булһа, шатлыҡ йәше бәреп сыға. «Рәхмәт, атай, әсәйем өсөн рәхмәт!» – тип эстән генә ҡыуанып ҡабатлай...